ایران

درس اصلی از فتوای هسته‌ای این است که تصمیمات امنیت ملی تهران از منافع پیروی می‌کند، نه ایدئولوژی، و پیشرفت در مذاکرات ممکن است مشروط به آن که در چارچوب «مصلحت نظام» تعریف شود.

Despite welcoming the idea of separating the nationalist “shrine units” from the Iran-leaning Popular Mobilization Forces, Washington should lighten its touch on the issue.

Although the instinct to make dramatic changes is understandable and sometimes correct, certain elements of Trump policy provide good opportunities for furthering Arab-Israel engagement, pressuring Iran, and advancing other issues.

هیچ کاهش تحریمی نباید بدون گرفتن امتیازات هسته‌ای صورت گیرد، و معامله‌ای بر اساس «اندک در ازای اندک» احتمالا بهترین راه برای دستیابی به سازشی عملی در کوتاه‌مدت است.

اعزام غیرعادی نیروهای دریایی آمریکا و اسرائیل ممکن است با نیت بازدارندگی علیه حملات ایران در خلیج فارس باشد، اما تحرکات هر دو ممکن است از سوی تهران سوءتعبیر شود.

Less could be more when negotiating with Tehran.

پیروزی جو بایدن در انتخابات آمریکا ممکن است نویدبخش تدبیری برای کاهش تنش با ایران باشد، اما این امر بعید است رهبر این کشور را به وجد آورد. آیت‌الله خامنه‌ای در واقع میان نیات دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان فرقی نمی‌گذارد –هر چه نباشد، او با اوباما بر سر یک معامله هسته‌ای توافق کرد و دید که پرزیدنت ترامپ آن را دور انداخت و تحریم‌هایی نفس‌گیر بر ایران وضع کرد و نامدارترین سردار این کشور را کشت.

The latest sanctions against a senior leader in the Iranian-backed terrorist militia are a reminder that such figures cannot slip onto the political spectrum merely by changing their job title.

تهران قصد دارد از راه فروش تجهیزات نظامی و نسبتا ارزان خود به عراق، ارز خارجی کسب کند و اهرم‌های خود را در بغداد تنها با هزینه‌ای تقویت کند که بخش کوچکی از هزینه‌ای است که ایالات متحده در آنجا صرف می‌کند.