All Policy Analysis by مایکل آیزنستات

To meet future security challenges, the United States will need to reassess how it deters adversaries and conducts security force assistance in the region, while becoming more proficient in gray zone operations and information activities. Addressing cultural factors and trends such as climate change will require solutions outside the traditional national security toolkit.

Experts discuss how the two allies can work more closely on everything from artificial intelligence to missile defense, ideally with help from emerging Arab partners.

The United States has repeatedly failed to understand the unique requirements of gray zone deterrence. A U.S. strategy would not only facilitate more successful diplomacy with Tehran but also enhance efforts to counter other actors such as China and Russia.

America’s failure to operate effectively in the gray zone against a third-tier power like Iran raises questions about its ability to counter much more potent actors like Russia and China.

Areas for especially timely U.S.-Israel cooperation include climate resilience, agtech, and medical research, as well as longstanding work in the military and security arenas.

درس اصلی از فتوای هسته‌ای این است که تصمیمات امنیت ملی تهران از منافع پیروی می‌کند، نه ایدئولوژی، و پیشرفت در مذاکرات ممکن است مشروط به آن که در چارچوب «مصلحت نظام» تعریف شود.

دولت جدید آمریکا ممکن است از همان روز تحلیف با حمله نظامی ایران، در کنار تهدیدهای متعدد رژیم اسد، حزب‌الله و دیگر بازیگران روبرو شود. همه اینها نیاز به نمایش روشن عزم ایالات متحده دارد.

Many of the administration’s early Middle East security efforts will boil down to crisis management, but new frameworks like the Abraham Accords may provide opportunities to address longer-term problems.

سه کارشناس سیاست و استراتژی ایران، احتمالات مربوط به تحولی چشمگیر میان دو دشمن را در آخرین روزهای پیش از انتخابات ایالات متحده ارزیابی می‌کنند.

کل شیوه عملکرد تهران برای اعمال فشار بر واشنگتن و متحدانش طراحی شده است ولی با اجتناب از درگیری تمام‌عیار؛ مخدوش کردن این واقعیت در آستانه انتخابات آمریکا فقط مانع پاسخ موثر در سیاست‌گذاری می‌شود.

American security force assistance missions to Arab states have had only limited success, in large part because they do not train local units to fight in a manner well-suited to their cultural preferences and operational requirements.

با توجه به معضلاتی که تلافی اقدامات خرابکارانه اخیر‌ و مرگ قاسم سلیمانی به وجود خواهد آورد، ایران احتمالاً هرگونه اقدام نظامی قابل‌توجهی علیه اهداف ایالات متحده را تا کمی پیش از انتخابات نوامبر یا بعد از آن به تعویق خواهد انداخت.

گفت‌وگوهای مربوط به رفع تحریم‌ها معمولا بر سامانه‌های تسلیحاتی عمده متمرکز است که تهران ممکن است از خارج تهیه کند، ولی مهم‌ترین تاثیر بلندمدت احتمالا بر توانایی این کشور در ارتقای توانمندی‌های موجود و تقویت تولید تسلیحات داخلی خواهد بود.

For forty years, Iran has operated in the gray zone between war and peace. Military analyst Michael Eisenstadt explains an approach that could deter Iran while reducing risk of escalation.

سه کارشناس در این باره بحث می‌کنند که واشنگتن چگونه می‌تواند ضمن تداوم استفاده از ابزارهای نظامی برای اعمال فشار، افزایش تنش را مدیریت کند و دیپلماسی را به ‌کار اندازد.

An in-depth look at how the Islamic Republic manages escalation in the gray zone between war and peace, leverages asymmetries to achieve disproportionate effects, and employs its hybrid force structure for maximum effect.

از آنجا که سیاست فشار حداکثری مستلزم بازدارندگی حداکثری است، رئیس‌جمهور باید همزمان با اجتناب از نشر توییت‌ها‌ و اقداماتی که اعتبار ایالات متحده را در استفاده از قوه قهریه تضعیف می‌کند، دستور رعایت «قواعد درگیری» را صادر کند.

بهترین راه ایالات متحده در مقابله با راهبرد عملیات نامتقارن ایران در عربستان سعودی و نقاط دیگر، تدوین یک راهبرد عمل در منطقه خاکستری است. اگر تنش افزایش یابد، این راهبرد می‌تواند هم در مدیریت شرایط به کار آید و هم در خرید وقت برای اثرگذاری سیاست فشار دولت آمریکا‌.

Despite its measured approach thus far, Tehran may come to view the latest showdown as an existential conflict with an irresolute adversary, warranting greater risk-taking on its part.