زن، زندگی آزادی: یک سال پس از جنبش اعتراض مردمی ایران گفتگو با مسیح علی‌نژاد

در ۷ سپتامبر، انستیتو واشنگتن، یک نشست آنلاین مباحث سیاست‌گذاری با مسیح علی‌نژاد برگزار کرد که روزنامه نگار و کنشگر سیاسی ایرانی آمریکایی است و به خاطر دفاع خستگی‌ناپذیرش از حقوق زنان، آزادی و دموکراسی برای کشورش معروف است. مسیح به خاطر کارهای شجاعانه‌اش، دو بار هدف آدم‌ربایی و ترور رژیم ایران قرار گرفته است. در سال ۲۰۲۲، انستیتو واشنگتن، جایزه معتبر دانشور-سیاستمدار خود را به او اعطا کرد. در اینجا، گزیده‌ای از حرف‌های او را در گفتگوی رو در رو با رابرت ستلوف مدیر اجرایی انستیتو می‌خوانید. این حرف‌ها برای روان‌سازی بیشتر ویرایش شده است.

هرچه به سالگرد ]مرگ مهسا امینی[ نزدیک می‌شویم، می‌بینیم که چگونه رژیم ایران مستاصل‌تر می‌شود، چرا که آنها می‌دانند که مردم برای بازگشت به خیابان‌ها آماده می‌شوند. آنها می‌دانند که تعداد زنانی که هر روز عملاً دست به نافرمانی مدنی می‌زنند، افزایش یافته است. آنها می‌دانند که اعضای خانواده قربانیانی که کشته شدند، دست از مبارزه بر نمی‌دارند. آنها به صدای عزیزانشان و موتور انقلاب «زن، زندگی، آزادی» تبدیل شده‌اند...

اعتقادم این است که مردم سراسر ایران (در سالگرد اعتراضات) شرکت خواهند کرد. آنها نه تنها برای مهسا عزاداری خواهند کرد، بلکه انقلابی را که مرگ ظالمانه [او] جرقه زد، جشن خواهند گرفت. از یاد نبرید که جمهوری اسلامی بیش از ۷۰۰ معترض بی‌گناه را کشت تا به دنیا ثابت کند که مهسا امینی را نکشته‌ است... خشم عمومی هنوز پابرجاست. شاید مردم را در خیابان‌ها نبینید، اما انقلاب‌ها مراحل مختلفی دارند... بسیاری از انقلاب‌ها سال‌ها طول می‌کشد... مردم ایران تسلیم نمی‌شوند. این تازه آغازی بر پایان کار رژیم است و به زودی خواهیم دید که جمهوری اسلامی از بین خواهد رفت...

مردم ایران تصمیم واضحی گرفته‌اند؛ این رژیم را نمی‌خواهند. آنها از خیزش قبلی خود یاد می‌گیرند که چگونه می‌توانند با دادن قربانیان کمتر اما به دست آوردن پیروزی‌های بیشتر گرد هم آیند.

واکنش های جوامع بین المللی به جنبش اعتراضی

این تنها ظلم و سرکوب وحشیانه نبود که به بقای جمهوری اسلامی کمک کرد بلکه مشخصاً فقدان اقدامات ملموس و نیرومند از سوی کشورهای دموکراتیک بود... تنها واکنشی که (از طرف آنها) دیدیم محکوم کردن‌های توخالی بود... جمهوری اسلامی با هیچ نوع مجازات، پیامد و انزوایی مواجه نشده است. پس چرا این رژیم باید کشتار، قتل عام‌ها و اعدام‌ها را متوقف کند؟

زمان آن فرا رسیده که کشورهای دموکراتیک به اندازه زنان ایران و مردم ایران شجاع باشند... جمهوری اسلامی فقط یک زبان را می فهمد: زبان فشار...

اروپایی‌ها، آمریکایی‌ها و کانادایی‌ها باید یک صدا به شهروندان خود بگویند «به ایران نروید»... جمهوری اسلامی سرزمین گردشگری نیست بلکه سرزمین تروریسم است...

ما زنان ایران در کنار زنان افغانستان... از همه شما می‌خواهیم که به ما کمک کنید تا پیامی را به گوش سیاست‌گذاران کشورهای اروپایی، ایالات متحده، کانادا و... برسانیم و از آنها بخواهیم که به منظور گنجاندن آپارتاید جنسیتی در تمام قوانین بین‌المللی، تعریف آپارتاید را گسترده‌تر کنند.

تلاش برای ترور

زندگی من زیر و رو شده. هم اکنون چهار نفر که از طرف رژیم ایران مامور شده بودند که مرا در خاک آمریکا بکشند در زندان ‌اند. از نیروهای انتظامی سپاسگزارم اما از خودم می‌پرسم: پس از اینکه اف.بی.آی جلوی طرح آدم‌ربایی را گرفت، چه چیزی رژیم ایران را برانگیخت تا آدمکش‌ها را برای کشتن من بفرستد؟...

مساله من نیستم. بلکه رژیم ایران است که سعی دارد دولت آمریکا را در خاک آمریکا به چالش بکشد...اگر ما در برابر این تلاش رژیم ایران اقدام قوی انجام ندهیم... تلاش سوم آنها موفقیت‌آمیز خواهد بود... من از جان خودم نمی ترسم اما این امر جمهوری اسلامی را ترغیب می‌کند تا مخالفان خود و آمریکایی‌های بیشتری را در خاک آمریکا هدف قرار دهد.

آینده اپوزیسیون ایران

جمهوری اسلامی همه چیز را از ما گرفت: حق اعتراض، حق داشتن یک زندگی عادی و حتی حق در آغوش گرفتن خانواده مان. آنها همه چیز را از ما گرفتند، اما امید را نتوانستند از ما بگیرند. ما به آینده روشن امید داریم. آینده متعلق به نسل جوانی است که سزاوار داشتن یک دموکراسی سکولار و حکومتی است که دین را از سیاست جدا ‌کند.

هیچ یک از ما نه در داخل ایران و نه خارج از ایران نباید احساس امنیت کنیم. به همین دلیل است که ما باید این مبارزه را به عنوان یک نبرد مشترک ببینیم و به همین دلیل است که من همیشه بر کلمه «وحدت» تاکید می کنم ...

وقتی از دیکتاتورها برای سخنرانی درباره آزادی و صلح در مجمع عمومی سازمان ملل استقبال می‌شود، زمان آن فرا رسیده که ناراضیان نیز مجمع عمومی خود را داشته باشند... ما مخالفان و اپوزیسیون (رژیم ایران)... باید متحد شویم و به یکدیگر کمک کنیم... ما باید از همه دنیا بخواهیم که به ما بپیوندند... در داخل ایران، در داخل افغانستان، در داخل کشورهایی که مردم هر روز با اسلحه و گلوله مواجه اند، ما نمی‌توانیم [به معترضان] بگوییم که چه کار کنند. اما کاری که ما می‌توانیم برای آنها انجام دهیم این است که بازتاب صدای آنها باشیم و راه آنها را با بسیج کردن جهان برای ایستادن در پشت سر مبارزان دموکراسی ادامه دهیم.

این خلاصه حرف‌ها به قلم میلر گرین و دیوید پاتکین تهیه شده است. تهیه مجموعه مباحث سیاست‌گذاری با کمک سخاوتمندانه خانواده فلورانس و رابرت کافمن امکان‌پذیر شده است.