چرا ۷ اکتبر برای اسرائیل بدتر از ۱۱ سپتامبر برای آمریکا بود

«۱۱ سپتامبر اسرائیل.» این عبارت مختصر اکنون تعبیری است برای توضیح شوک فاجعه‌آمیز، وحشت، غافلگیری و شناعت حمله تروریستی حماس که اسرائیل در ۷ اکتبر متحمل آن شد. از طرف دوستان اسرائیل، این عبارت با همدلی و احترام ابراز می‌شود. برای دشمنان اسرائیل، به عنوان دستاوردی بزرگ یاد می‌شود.

اما این تعبیر ناکافی است و چه بسا گمراه کننده. برای اسرائیلی‌ها، ۱۱ سپتامبر با تمام وحشتش، نمی‌تواند آنچه را در ۷ اکتبر رخ داده بیان کند.

این موارد را در نظر بگیرید:

تعداد: بر اساس آخرین شمارش، حملات حماس ‌ــ‌مخفف حركة المقاومة الإسلاميةــ‌ بیش از ۱۳۰۰ اسرائیلی و شهروندان کشورهای ثالث را کشت، از جمله دست‌کم ۲۹ آمریکایی، در کشوری که کمتر از ۱۰ میلیون جمعیت دارد. در آمریکا این شمار معادل کشتن تقریبا ۴۰ هزار تن است ‌ــ‌۱۳ برابر تعداد قربانیان القاعده در ۱۱ سپتامبر.

شدت: هرچند ۱۱ سپتامبر وحشتناک بود، ده‌ها میلیون آمریکایی صبح روز بعد در کشور وسیع ما بیدار شدند بدون آنکه قربانیان یا خانواده‌های آنان را بشناسند. در اسرائیل، کشوری که عرض آن کمتر از سفر روزانهٔ بسیاری از آمریکایی‌ها است، حتی یک خانواده نبود که مستقیم، یا از طریق یک همسایه، دوست یا همکلاسی، از این حمله متاثر نشده باشد.

راکت‌های وحشت: در ۱۱ سپتامبر، میلیون‌ها آمریکایی مقابل تلویزیون در امنیت خانه‌های خود، مدرسه‌ها و مکان‌های کار جمع شدند و با شوک و خشم فزاینده سقوط برج‌های دوقلو را یکی پس از دیگری ناظر بودند. بسیاری از اسرائیلی‌ها از این امنیت بی‌بهره بودند، چون حماس سلاخی در شهرک‌های جنوب اسرائیلی را با شلیک هزاران راکت و موشک به بخش ساحلی میانی اسرائیل تکمیل کرد تا مردم را به وحشت بیندازد و آن‌ها را به پناهگاه‌ها براند.

وحشی‌گری فردی: هرچند گفتن آن دشوار است، ۱۱ سپتامبر ‌ــ‌در اساس‌ــ‌ نمونه‌ای از کشتار انبوه بود که در آن صدها تن طی اقدامات هولناک منفرد، یعنی کوبیدن هواپیماها به ساختمان‌ها و کمک به فروریزی آن‌ها، کشته شدند. در ۷ اکتبر، تروریست‌های حماس مرتکب صدها عمل وحشیانه فردی و هدفمند شدند ‌ــ‌اعدام نوزادان، قتل والدینی که از کودکان مراقبت می‌کردند، تجاوز به زنان در حالی که جنازه‌های دوستان‌شان کنار آن‌ها قرار داشت. تصاویر وحشی‌گری فردی ‌ــ‌چشم در چشم مجرم و قربانی، که اغلب تصویر یا صدای آن به ‌طور زنده ضبط شد‌ــ‌ هرگز پاک نخواهد شد.

گروگان‌ها: قبلا هرگز در تاریخ صدساله مناقشه اعراب و اسرائیل، یک طرف شمار انبوهی از شهروندان را از آن سوی مرز گروگان نگرفته بود، که این امر با ترکیب گروه گروگان‌ها ‌ــ‌کودکان، زنان، سالخوردگان، بیماران روانی‌ــ‌ بیشتر تکان‌دهنده می‌شود. این امر پس‌لرزه‌های عمل تروریستی اولیه را تداوم می‌بخشد، و شاید به تراژدی بیشتر بینجامد. آمریکایی‌ها با تاسف به یاد می‌آورند که گروگان‌های بسیار کمتری ‌ــیعنی ‌پرسنل دیپلماتیک سفارت آمریکا در تهران‌ــ‌ دولت آمریکا را فلج کرد و زندگی روزمره کشور ما را برای ۴۴۴ روز تحت‌الشعاع قرار داد. بدیهی است که عامل گروگان‌گیری در ۱۱ سپتامبر وجود نداشت.

همه این‌ها روی‌هم‌رفته، زمینه‌ساز تصمیماتی است که دولت اسرائیل حالا در مورد جنگ با حماس و دفاع در برابر تنش منطقه‌ای گسترده‌تر اتخاذ می‌کند. اسرائیل در مرزهای جنوبی و شمالی خود با گروه‌های افراطی اسلامگرا و رادیکالی روبه‌رو است ‌ــ‌حماس و «حزب خدا»، حزب‌الله لبنان‌ــ‌ که هر کدام از سوی جمهوری اسلامی ایران حمایت، تامین مالی، تربیت، تجهیز، و تا حدی فرماندهی می‌شوند. این‌ موضوع که سنی‌های غزه با شیعیان جنوب لبنان تحت رهبری آیت‌الله‌های شیعه در تهران می‌توانند متحد شوند، شاهدی است بر تمایل آن‌ها برای کنار گذاشتن اختلافات عقیدتی به منظور جنگ مشترک‌شان نه تنها برای جلوگیری از چشم‌انداز نویدبخش صلح سعودی-اسرائیل، که همچنین کشتن یهودیان و برداشتن گامی بزرگ در جهت هدف آن‌ها که نابودی کشور یهودی است.

وظیفه فوری اسرائیل بسیار سنگین است. در یک سطح، باید سر رهبری نظامی حماس را جدا کند و توانمندی نظامی باقیمانده دشمن را نابود کند. اما در سطحی عمیق‌تر دو هدف حیاتی دارد: احیای حس اعتماد در مردم اسرائیل نسبت به اینکه دولت و ارتش امنیت‌شان را تامین خواهند کرد، و جایگزین کردن ایده برتری و شکست‌ناپذیری اسرائیل در اذهان ‌ــ‌دوستان، دشمنان و دوستان بالقوه‌ــ‌ به جای برداشت آسیب‌پذیر بودن اسرائیل که در نتیجه حمله اخیر ایجاد شد. همه این‌ها به یک تلاش نظامی اساسی اشاره دارد که طولانی، بی‌رحمانه و خونین خواهد بود، و با وجود ۱۵۰ گروگان در دست حماس پیچیده‌تر شده است.

وقتی ما آمریکایی‌ها از دور اقدامات اسرائیل را قضاوت می‌کنیم ‌ــ‌در امنیت نسبی کشوری که در مرزهای شمال و جنوب خود با دموکراسی‌ها همسایه است و اقیانوس‌های بزرگی هم در شرق و هم در غرب خود دارد‌ــ‌ باید دوباره به حس خشم و ماموریتی که تمام آمریکایی‌ها را ۲۲ سال پیش برانگیخت فکر کنیم و آن را در ۱۰ یا ۲۰ یا بیشتر ضرب کنیم. چون اسرائیلی‌ها فاجعه‌ای را متحمل شده‌اند که برای آن‌ها بسیار بدتر از ۱۱ سپتامبر ‌ــ‌با تمام وحشت، تباهی و شرارت آن‌ــ‌ برای ما بود.

رابرت ستلوف هموند سیگال و مدیر اجرایی انستیتو واشنگتن است. این مقاله نخستین بار در وب‌سایت نیویورک دیلی نیوز منتشر شده ‌است.